Μια παράξενη χώρα

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

27 Οκτωβρίου 2015

Ο Νικόλας σηκώνεται φουριόζος από την θέση του και περνάει ανάμεσα από τους συμμαθητές του. Το μυαλό του είναι στο παιχνίδι κι όχι στη γιορτή. Που σιγά την γιορτή. "Ούτε σκετς, ούτε βιντεάκια, μόνο κάτι ποιήματα σαν να είμαστε μωρά" είπε χθες η συμμαθήτριά του και συμφώνησε νοερά κι ο ίδιος στο ένα λεπτό που επέτρεψε στον εαυτό του να σταματήσει το κυνηγητό.
"Δεν γινόταν αλλιώς" είπε η κυρία "μέχρι πριν μία βδομάδα δεν είχαμε δασκάλους, το σχολείο υπολειτουργούσε. Δεν προλαβαίναμε να οργανώσουμε κάτι καλύτερο."

Ανέβηκε στη σκηνή και στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο. Από κάτω γονείς και μαθητές τον κοιτούσαν αμίλητοι περιμένοντας. Όχι οι δικοί του γονείς. Ο μπαμπάς του δεν είχε έρθει ποτέ στο σχολείο, "αυτά είναι γυναικείες δουλειές". Κι η μαμά μάλλον θα είχε να μαγειρέψει. Ή κάτι άλλο να κάνει. Δεν τον πείραζε. Απλά βιαζόταν να τελειώσει για να πάει πίσω στην παρέα του.

Πήρε βαθιά ανάσα και "Εεεεε......εεεεε" Είχε ξεχάσει τα λόγια!

Κοίταξε τον δάσκαλό του στο βάθος. "Εεεεε..." Ο κύριος του έκανε νοήματα να βγάλει το χαρτάκι με το ποίημα από την τσέπη. Δίστασε λίγο, γύρισε πλάτη, έβγαλε το "σκονάκι" του και από το μικρόφωνο ακούστηκε να λέει "Α, ναι".
Πήρε πάλι φόρα, είπε την πρώτη γραμμή και πάλι σταμάτησε.

Δεν αντεχόταν άλλο αυτό. Αποφάσισε οτι καλύτερα ήταν να φύγει. Τα παιδιά γελούσαν, οι γονείς χαμογελούσαν, ψιθύριζαν και τον κοιτούσαν. Ο διευθυντής τους φώναζε να κάνουν ησυχία αλλά είχε επικρατήσει πανδαιμόνιο.
Στην άκρη της σκηνής τον σταμάτησε η κυρία. Κάτι έσκυψε και του είπε στο αυτί. Το πρόσωπό του φωτίστηκε. Έκανε ένα αποφασιστικό νεύμα και γύρισε ξανά στο μικρόφωνο.

Η φωνή του ακούστηκε δυνατή και καθαρή καθώς διάβαζε το ποίημα από μέσα. Τώρα πια κανένας δεν γελούσε. Τον άκουγαν. Τελείωσε το ποίημα με ένα χαμόγελο και ενώ τον καταχειροκροτούσαν αυτός κατέβηκε ευτυχισμένος στην παρέα του.

Μπορεί ο μικρός Νικόλας να μην θυμάται ημερομηνίες και γεγονότα του πολέμου ή της επετείου. Αλλά εκείνη την μέρα πήρε ένα σημαντικό μάθημα. Να μην το βάζει κάτω, να συνεχίζει να προσπαθεί και να μην αφήνει τον αρνητισμό τρίτων να τον καταβάλει.

Κρίμα που δεν ήταν εκεί η μαμά του να τον χαρεί.

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Πρωτοχρονιά!

Οικογενειακά, με φόρμες και γύρω από το τζάκι.

Χωρίς δυνατές μουσικές.

Χωρίς φωνές αντίστροφης μέτρησης.

Μόνο ο φελλός της σαμπάνιας στις 12 ακριβώς.

Και συνέχεια της παρτίδας του επιτραπέζιου που είχε ξεκινήσει από πέρσι.

Καλή χρονιά!

Ήσυχη και ήρεμη. Με πραγματικές στιγμές ευτυχίας.

Και το 2014 να μας φέρει σύντομα κοντά, όσους θα θέλαμε να ήταν μαζί μας τέτοιες ώρες και μέρες!

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Λεωφορεία και αυτοκίνητα

Μεσημέρι καλοκαιριού σε σταθμό υπεραστικών λεωφορείων.
Περιμένω.
Ζέστη, υγρασία και καυσαέρια.
Μπροστά μου λεωφορεία φορτώνουν και ξεφορτώνουν το ιδρωμένο φορτίο τους. Στο πλάι αυτοκίνητα που περιμένουν να παραλάβουν αγαπημένα πρόσωπα.

Παρατηρώ τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται συνεχώς. Άνθρωποι κάθε ηλικίας. Γριούλες με μαντίλες και μπόγους. Παππούληδες που βαστάν σφιχτά βαλίτσες και σακούλες. Νεαροί με σακίδια στην πλάτη και κοπέλες με λαπ τοπ και μικρά τσαντάκια περασμένα στον ώμο. Μάνες με παιδιά που κλαίνε, με παιδιά που τρέχουν πέρα δώθε, με παιδιά φοβισμένα ή χαρούμενα. Βιαστικοί κύριοι και κυρίες με την μικρή τους αποσκευή να μαρτυράει επαγγελματικά ταξίδια. Και άλλοι τόσοι να περιμένουν σαν κι εμένα.
Συναισθήματα ανάμικτα. Προσμονή, χαρά, άγχος, στεναχώρια, αποχωρισμοί...

Ξάφνου μέσα στο πλήθος ξεχωρίζει μία ομάδα. Μία ομάδα 5 παιδιών ηλικίας από 2 έως 12 χρονών περίπου. Κυρίως κορίτσια. Και όλα ντυμένα στα λευκά. Όμορφα, "καλά" φορεματάκια για τα κορίτσια και κουστουμάκι για το αγοράκι. Ολόλευκα! Μόνο η μεσήλικη κυρία που τα συνοδεύει φοράει ένα πολύ σεμνό, "εκκλησιαστικό", μαύρο φόρεμα. Ήρθαν και στάθηκαν στην άκρη μιας αποβάθρας, σε απόσταση από οποιονδήποτε άλλον. Στέκονται και περιμένουν χωρίς την αναμενόμενη από παιδιά τέτοιας ηλικίας, αναστάτωση. Μόνο η πιο μικρή παίζει μπρος πίσω με το πλακάκι κάτω από τα πόδια της. Τα υπόλοιπα είναι παρατεταγμένα σαν να επρόκειται για επίσημους, έτοιμους να παρακολουθήσουν παρέλαση.

Για να πω την αλήθεια, τα θαυμάζω. Έχοντας δει τόση ώρα μικρά να γκρινιάζουν, μου αρέσει αυτή η αλλαγή. Παιδάκια όμορφα, σεμνά, με λουλούδια στο χέρι. "Κάποιος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά με την πειθαρχεία" σκέφτομαι.
Σιγά σιγά βέβαια αρχίζουν να μου μοιάζουν και λίγο εξωπραγματικά. Η ώρα περνάει κι αυτά παραμένουν ήσυχα.

Και επιτέλους κάποια αντίδραση. Από το λεωφορείο που σταμάτησε μπροστά τους κατεβαίνει ένας παπάς. Τα παιδιά περιμένουν να τα πλησιάσει, του προσφέρουν λουλούδια και του φιλάν το χέρι.

"Λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο τον χαίρομαι. Σεμνός, απλοϊκός, ταξιδεύει με λεωφορείο, τα (πιθανόν) εγγόνια του ήρθαν να τον προϋπαντίσουν επιδεικνύοντας άψογη ανατροφή και σεβασμό στον παππού τους. Άνθρωπος με ήθος και αρχές που δεν κάνει χρήση της θέσης του, ούτε επίδειξη πλούτου και προτιμάει να μείνει απλός σε αντίθεση με πολλούς άλλους παπάδες. Διδάσκει τα παιδιά του και τα εγγόνια του με παραδειγματική ζωή. Μπράβο."

Τους παρακολουθώ που απομακρύνονται, ανεβαίνουν στην γυαλιστερή, ολοκαίνουρια Μερσεντές και φεύγουν. (Τι μοντέλο, μη ρωτάτε, δεν ξέρω.)

Ας σηκωθώ λοιπόν κι εγώ να ψάξω πού είναι η στάση των αστικών και να δω αν μου φτάνουν τα λεφτά ή θα πρέπει να πάω με τα πόδια.

Λειτούργημα εκτελούν σου λέει μετά. Νιώθουν τα προβλήματα του κόσμου, λέει. Δεν ζουν αποκομμένοι. Τς. Όχι. Με τίποτα.

Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Ξεφεύγουμε...

Ρουτίνα. Συνήθεια. Είναι το πρόβλημα των δικών μου διακοπών. Δεν ξέρω αν φταίει η διάρκεια ή το ότι κάθε χρόνο κάνω τα ίδια και τα ίδια αλλά η απόδραση στο πατρικό μου δεν με γεμίζει πια. (Ίσως φταίει που μεγάλωσα βέβαια.) Δεν είναι έτσι οι διακοπές.

Αυτές που έχω εγώ στο μυαλό μου περιέχουν απόδραση από την καθημερινότητα. Και καθότι ούτε κι εγώ διαθέτω τα απαραίτητα, για κάποιου άλλου είδους απόδραση (ευχαριστώ εφορία!), αρκούμαι στο να ξεφεύγω.

Ξεφεύγω θα πει φεύγω έξω. Έξω από την πραγματικότητα, έξω από την καθημερινότητα, έξω από τα προβλήματά μου. Ταξιδεύω με οποιοδήποτε μέσο: τρένο, καράβι, βόλτα, φαντασία, βιβλίο, μουσική, ταινίες, σπορ...
Ξεφεύγω όχι μόνο την καλοκαιρινή περίοδο αλλά όλο τον χρόνο. Δημιουργώ τις δικές μου οάσεις που άλλοτε τις μοιράζομαι και άλλοτε τις κρατώ μόνο για τον εαυτό μου. Μία από αυτές είναι και το συγκεκριμένο blog. Κι αν πάει καλά θα κριθεί από το ποσό της ευχαρίστησης που μου προσφέρει να ασχολούμαι μαζί του.